Un cimetiere à la Toussaint en Pologne

Le premier exemple attesté d'une fête des Morts célébrée le 2 novembre est dû à Saint Odilon (v. 962-1048), abbé de Cluny (994-948), qui ordonna la célébration, à partir de 1031, dans tous les monastères de l'ordre clunisien, d'une « messe solennelle pour tous les morts qui dorment en Christ ».

La Toussaint en Pologne a ceci de différent qu'il est d'usage d'orner les tombes avec de petites lanternes en plus des fleurs. Ces lanternes sont constituées d'une chandelle à l'intérieur d'un verre de couleur, et coiffées d'un couvercle de métal ajouré, pour éviter que le vent ne les éteigne.

Les cimetières deviennent alors, le temps d'une nuit, des endroits mélancoliques à visiter en famille. On peut trouver à l'entrée des lampes, fleurs et autres ornements, mais aussi des sucreries confectionnées spécialement pour cette occasion (miodzik). Les lanternes se comptent par milliers , et personne ne laisse une tombe éteinte, même une tombe inconnue.

A l'entrée d'un des cimetières de Cracovie, on peut déposer une lanterne à la mémoire du père Popieluszko, aumonier de Solidarnosc, enlevé et torturé par la milice. Peu à peu, ces milliers de lanternes forment un fleuve impressionant .

 

Dzień Wszystkich Świętych w Polsce kojarzy się przede wszystkim z odwiedzaniem cmentarzy, modlitwą za zmarłych i zapalaniem zniczy na grobach.
   Święto Wszystkich Świętych wprowadził dla całego kościoła papież Grzegorz IV w 834 roku jako symbol pamięci o zmarłych.

  Drugi listopada jest to Dzień Zaduszny poświęcony zmarłym, których w tym dniu szczególnie się wspomina.

Odeszli i odchodzą, nie wracają, nie przychodzą,
Zapomnieli, czy pomarli? Gdzie są oni, nasi zmarli?
Ich obecność cicha, głucha, jak ten promyk co wiatr zdmucha,
Mocno tkwią w wieczności Pana, im nagroda jest już dana.
Przekroczyli próg wieczności, trwają w boskiej obecności,
Na nas z troską spoglądają, do ich grona zapraszają.
Módlcie się za nami w niebie, przyprowadźcie nas do siebie.
My Was nie zapominamy, bo Was prawdziwie kochamy.

Zaduszki wywodzą się z pogańskich uroczystości Słowian, które obchodzono cztery razy w ciągu roku. W Kościele katolickim uroczyste obchody tego święta zapoczątkował opat z Cluny - Odilon. To właśnie on wyznaczył dzień po Wszystkich Świętych na wspominanie wszystkich, którzy odeszli.
   Dzień Zaduszny jest dniem modlitw za ludzi zmarłych, których dusze oczekują jeszcze w czyśćcu na ostateczne spotkanie z Bogiem. Zaduszki są wspomnieniem zmarłych potrzebujących oczyszczenia, które mogą uzyskać przez modlitwę wiernych i Kościoła. Jest to dzień nabożeństw i modłów w intencji wszystkich zmarłych, a zwłaszcza dusz odbywających jeszcze pokutę. Temu celowi służą m.in. ofiary składane w kościołach i na cmentarzach. Są to tzw. wypominki za naszych najbliższych zmarłych, by cały Kościół modlił się za ich zbawienie. Z ambon lub przy ołtarzu odczytuje się imiona zmarłych wypisanych na kartkach i odmawia zwyczajowe modlitwy za wszystkich zmarłych. Już od bardzo wielu lat obchodzimy dzień 1 listopada "wszystkich świętych". Gdy nadejdzie czas ciszy i zadumy wszyscy niezależnie od tego w co wierzymy odwiedzamy cmentarze oraz miejsca śmierci drogich nam osób, odwiedzamy groby bliskich nam zmarłych. Zapalamy znicze i modlimy się przy mogiłach. Również w tym dniu chodzimy na miejsca krwawych bitew i na cmentarze wojenne. Nie możemy zapomnieć o tych, dzięki którym żyjemy w kraju wyzwolonym, w kraju wolnym i niezależnym, dlatego każdy z nas powinien się pomodlić za poległych za Ojczyznę, powinien zapalić znicz na Grobie Nieznanego Żołnierza, w miejscach pamięci narodowej. Jest to jedyny dzień w roku, który skłania nas do wspomnień o zmarłych, do zadumy i refleksji. Zaduma nad losem ludzi zmarłych towarzyszy człowiekowi od czasów prehistorycznych. I od najdawniejszych czasów powstają cmentarze, które dla chrześcijan są miejscami świętymi, otaczanymi czcią ze względu na zmarłych, którzy tam spoczywają oraz wiarę w ich życie pozagrobowe.
   Jest to jedyne święto w roku, które skupia wszystkich bliskich przy mogiłach.