Nous pouvons les aider!!!

            Okoliczności przybycia Sióstr do pierwszej placówki we Francji były pozornie prozaiczne i przypadkowe, ale, jak się później okazało, niezbędne a nawet konieczne tak dla rozwoju Zgromadzenia jak i zaspokojenia potrzeb duchowych i materialnych tamtejszej ludności.

            W 1962 roku jednej z Sióstr, Donatylli Wilkosz, pracującej jako pielęgniarka w szpitalu w Tarnogrodzie, przyszło się opiekować pacjentką z Francji, ale polskiego pochodzenia.

            Po dwóch latach ta właśnie pacjentka, Pani Rozalia Grzebiennik, przysłała S. Donatylli list z zaproszeniem do Paryża. Siostra dzieliła się tą wiadomością i propozycją z Matką Generalną. Oto jak pisała:

Mam dawną moją pacjentkę w Paryżu, która pisze do mnie od czasu do czasu, bardzo serdeczne listy. Jest to osoba starsza samotna i chora. Przysłała mi na święta życzenia i zaraz po tygodniu przyszedł drugi list, w którym zaprasza mnie do Paryża. Napisała mi, że niedaleko od niej jest klinika, w której pracują siostry zakonne Polki i jeżeli by mi się tam spodobało to mogę tam dostać pracę. Napisała mi, ze będzie się starać żebym pojechała w tym roku, bo ona jest chora i może już niedługo pożyje, wiec chce mi koniecznie się odwdzięczyć i na swój koszt chce mnie do Paryża sprowadzić. Ja bym trochę i miała ochotę, ale żeby można było sprowadzić później kilka sióstr.

Może z tego będą nici, ale mi obiecuje, więc co mam tej Pani odpisać. Może to Pan Jezus chce mieć SS. Serafitki w Paryżu ???.

         Przełożona generalna, po otrzymaniu tego listu, udzieliła S. Donatylli pozwolenia na wyjazd do Paryża pismem z dnia 28.02.1964. O przebiegu podróży i o pierwszym spotkaniu z francuską ziemią dowiadujemy się z kolejnego listu do Matki Generalnej:

Dnia 3 marca wyjechałam do Paryża. Podroż miałam dzięki Bogu szczęśliwa. Ta Pani, co mnie zaprosiła nie jest bogata, ale dla mnie bardzo dobra, żywi mnie, stara się żeby mi było dobrze. Do spania mam osobny pokoik, który mi wynajęła u swojej koleżanki. Do kościoła mam niedaleko...siedzę 3 - 4 godziny i modlę się za siebie i wszystkich. Bardzo mi źle, że nie umiem po francusku, tak w kościele kazania nie rozumiem. Ja na razie jestem u tej Pani, piszę jej listy, coś pomogę w domu, chodzę z nią po Paryżu. Żebym umiała po francusku to bym może dostała gdzie pracę i może by można było sprowadzić później kilka sióstr. Zapytuje się czy mam się starać tu o prace. Tu jest podobnież dużo polskich sióstr i księży, ale ja jeszcze nie byłam nigdzie u nich, mam czas do 24 kwietnia. Musze się uczyć języka francuskiego, to jest najważniejsze, na co dzień, oprócz duszy.

            W taki to sposób pierwsza Siostra Serafitka osiedliła się w Paryżu. Na razie bez jasnych perspektyw, bez zapewnionej przyszłości, pracy, mieszkania, z poważnymi kłopotami językowymi. Myślała jednak już wtedy o możliwości ściągnięcia kolejnych Sióstr.

            W kolejnym swoim liście do Matki Generalnej podała więcej szczegółów dotyczących jej sytuacji.

Teraz, co do mnie to pracuje od 3.4.64 w swoim zawodzie u sióstr Szarytek. Jest mi bardzo ciężko, bo same Francuski i nie mogą się ze mną dogadać, trudno chciałabym cos dać ze siebie dla dobra wspólnego, dlatego się trzeba pomęczyć z początku, najgorzej z językiem, ale trochę już idzie. Ja zaczynam prace po mszy św. w południe mam wolne, półtora godziny na pacierze i później wracam do domu o godz. 20 tej. Najgorsze to ze mam daleko spanie, tez u sióstr Szarytek, bo powiedziały, ze nie mogę spać tak długo u świeckich, chociaż miałam osobny pokoik do tej pory. SS. Szarytki, u których mieszkam są Polki i ks. kapelan polski. Do szpitala skierował mnie ks. rektor Banaszak z seminarium polskiego .Rozmawiałam również z jednym z O. Oblatów i powiedziałam cel swojego przyjazdu do Francji. Otóż zwracam się z prośbą do Przew. Matki, żeby mi mogła przysłać dwie koleżanki, jedna co umie szyć dobrze a druga na kierowniczkę kuchni .

            Jak widać z powyższego listu, Siostrze Donatylli udało się znaleźć pracę w szpitalu i już otrzymała zapotrzebowanie na dwie następne Siostry do pracy w szwalni i w kuchni. Pojawił się jednak problem kończącego się urlopu. Siostra Donatylla, bowiem, wyjechała z Tarnogrodu w ramach swojego urlopu. Trzeba było podjąć jakąś decyzję. O swojej rozterce pisze do Matki.

Przecież jestem sama owieczka odłączona od stada, codziennie sobie popłaczę w nocy. Przecież to mój pierwszy wyjazd ze Zgromadzenia, które naprawdę kocham całym sercem. Ja kończę urlop25 kwietnia, co mam napisać do Tarnogrodu, przecież trzeba jakoś załatwić, dlatego czekam na odpowiedź.

Ja nie chcę żyć i pełnić swojej woli, czekam na decyzje. Do tej pory żyłam z ofiar ludzi dobrych, ale jeszcze nawet sobie cukierka nie kupiłam, teraz jednak coś trzeba sobie kupić, proszę o pozwolenie na potrzebne rzeczy do codziennego życia.

SS. Szarytki francuskie są bardzo dobre i polskie również, chcą mnie do siebie, ale jestem serafitką do końca. W Lourdes byłam 3 dni, było 42 osoby ciężko chore ze szpitala, tak, że roboty było dosyć.

Mimo tych trudnych doświadczeń, S. Donatylla nadal myślała o przyjeździe kolejnych Sióstr. Pisała o tym w liście. Warto przy okazji zaznaczyć, że wysyłając listy do Matki Generalnej S. Donatylla tytułowała ją „mamą” a siostry „koleżankami”. Było to podyktowane trudnymi warunkami politycznymi i roztropnością. Nie należało się absolutnie zdradzać, iż jest się osobą zakonną, ponieważ to utrudniłoby bardzo poważnie możliwość wyjazdu.

A oto, co pisała o przyjeździe kolejnych sióstr:

Co do tych koleżanek jeżeli znajdą się chętne to ja się postaram o zapłacenie im podróży w obie strony i posłać im zaproszenie, żeby mogły jak najszybciej przyjechać. Niech nie myślą, że tu są same róże, bo cierni jest wiele więcej. Początki są zawsze trudne, ale jeśli się chce coś dobrego zrobić, trzeba na to ofiary.

            Pierwsze spotkanie Siostry Donatylli z Montmorency, które później stało się kolebką pierwszej wspólnoty serafickiej, miało miejsce 7 czerwca 1964 roku. Znalazła się tam wraz z pielgrzymami udającymi się tradycyjnie do tego miasta. W swoim liście oczywiście, ze względów wyżej wspomnianych, nie pisała nic o pielgrzymce, ale o wycieczce.
 

Obraz M.B.Częstochowskiej w Kolegiacie i nagrobki Kniaziewicza i Niemcewicza



Pielgrzymka coroczna Polaków na cmentarz w Montmorency oraz bracia Kapucyni z pielgrzymką


  Dziś 7. 6.64 byłyśmy na wycieczce 10 km od Paryża i ks. proboszcz francuski prosił żeby koniecznie przyjechało kilka sióstr, wolałby Polki bo są bardziej zaradne a tu ma w swojej parafii bardzo dużo Polaków, potrzeba do chorych bo dużo umiera bez spowiedzi. Widać taki gorliwy kapłan i mówi dla Pana Boga nie ma granic, tylko dusze ratować.

            Jak wynika z listu, Siostra Donatylla otrzymała kolejną propozycję pracy dla Sióstr. Dał ją ks. Proboszcz francuskiej parafii z Montmorency. Chodzi o obecność sióstr wśród chorych, zwłaszcza Polaków ale nie tylko, by ich przygotowywać do sakramentu pojednania z Bogiem przed śmiercią.

            Myśl powoli dojrzewała. Ks. Proboszcz zaprosił S. Donatyllę do oglądnięcia ewentualnego domu, w którym, miałyby Siostry zamieszkać i podjąć działalność. Sama Siostra Donatylla wybrała się z dwoma innymi Siostrami Franciszkankami Rodziny Marii, Polką i Francuzką. O tej pierwszej wizycie pisała:

Ten nasz przyszły Monsieur Curé pisze do mnie często takie serdeczne listy....

Ten ks. proboszcz pokazał nam ten cały budynek dwupiętrowy a na wstępie do tego domu udzielił nam + i tym, które tu będą w przyszłości pracować. Parter ma być dla chorych a I p. dla sióstr. Wszystko zostało uzgodnione, teraz ma być przeprowadzony duży remont, który ma potrwać do 3 miesięcy. Tym siostrom podoba się ta placówka nie daleko od Paryża i piękna okolica.



Ks.Harang w biurze

Ks.Duprès la Tour z klerykiem F.Deroy w kaplicy w Montmorency
 

Zanim jednak doszło do realizacji tej propozycji upłynęło trochę czasu i sporo się wydarzyło.

30 grudnia 1964 roku do Francji przyjechała druga Serafitka S. Florencja Siwek. Dokumentem umożliwiającym przyjazd było zaproszenie wysłane przez przybraną ciotkę Panią Helenę Kurzyk. U niej też S. Florencja zatrzymała się przez kilka tygodni, ucząc się języka francuskiego na Alliance Française. Następnie, już w marcu podjęła pracę w szpitalu razem z S. Donatyllą. Siostry mieszkały razem, w szpitalu, w różnych warunkach. Rano pracowały w szpitalu a po południu chodziły na kurs języka francuskiego.

            Z Kroniki pisanej przez S. Donatyllę dowiedzieliśmy się, że w styczniu 1965 roku Ks. Proboszcz z Montmorency ogłosił ludziom, że zamierza sprowadzić Siostry Zakonne do chorych, że siostry już ma, tylko nie ma dla nich mieszkania. Pewnej niedzieli ogłosił vente de charité – sprzedaż miłosierną na cel wyremontowania przyszłego domu dla Sióstr. Na tę niedzielę zaprosił też Siostry. S. Donatylla pisze o tym spotkaniu:

Gdyśmy się zjawiły, pokazałyśmy się nieśmiało księdzu proboszczowi, a on nas wziął na scenę i przez mikrofon ogłosił, aby wszyscy się zwrócili do nas i mogli nas widzieć (a my jak dwa Michały, jeden duży, drugi mały) kolory na twarzach miałyśmy dosyć.

Siostry, już teraz we dwie, pracowały nadal w szpitalu w Paryżu czekając na przygotowanie domu w Montmorency. Równocześnie Matka Generalna SS. Serafitek zwróciła się do Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Polski, z prośbą o pozwolenie na utworzenie domu zakonnego w Montmorency pod Paryżem. Matka otrzymała taką zgodę z przypomnieniem, że powinna poprosić także o podobną zgodę miejscowego ordynariusza. 18 marca 1966 roku otrzymała taką zgodę od Biskupa Wersalu Alexandre Renard.Na początku roku 1966 dom, w którym miały zamieszkać Siostry był prawie gotowy. Jednakże nie mogły one jeszcze rozpocząć w nim samodzielnej działalności ze względu na brak wymaganego wykształcenia pielęgniarskiego. W tej sytuacji ks. proboszcz zaproponował rozpoczęcie działalności angażując do pomocy S. Françoise, dyplomowaną pielęgniarkę ze Zgromadzenia Aniołów Stróżów, aż do czasu zdobycia dyplomu przez S. Donatyllę.

            Tak też się stało. Po przyjeździe S. Françoise do Montmorency ks. proboszcz zaproponował jej by przyjechała do Paryża i zapoznała się z S. Donatyllą i Florencją. Następnie ks. proboszcz zaprosił obie siostry Serafitki na niedzielę do Montmorency. S. Florencja nie wróciła już do Paryża, lecz pozostała w Montmorency. Parafia z Ks. Proboszczem na czele nie chciała czekać tak długo i zaangażowali siostrę z innego zgromadzenia - Francuzkę z dyplomem.

Ta siostra Franciszka zaczęła pracować na początku stycznia 1966 roku. Jak się okazało koniecznym był samochód bo odległości duże-więc otrzymała stary samochód od parafii. Wkrótce zdała sobie sprawę z tego, że sama na dłuższą metę nie podoła. Coraz więcej było zgłoszeń do toalet a jej zdrowie było słabe. Zwróciła się do ks. Harang, żebym jak najprędzej przyjechała do Montmorency. S. Donatylla wyraziła zgodę i w wkrótce przyjechałam. Była to osoba z tupetem i energiczna z którą miałam dużo kłopotu z powodu nieznajomości języka, to co się nauczyłam było za mało. Gdy S. Franciszka była w terenie musiałam zanotować nowe adresy do chorych, a że byłam słaba w pisaniu, więc popełniałam błędy i często siostra nie mogła trafić na dany adres i z tego powodu wykrzyczała mnie. Nie brałam jej tego za złe, bo wina była po mojej stronie.

Zbliżał się już koniec pobytu S. Franciszki w naszym domu. W podziękowaniu siostrze za pracę parafia kupiła samochód i potem wróciła do swojego Zgromadzenia.

 
Pierwszy samochód dla potrzeb wspólnoty

            20 marca 1966 roku ks. proboszcz uroczyście i publicznie przyjął Siostry i przedstawił je wspólnocie parafialnej. Zaś 26 marca tego samego roku Ks. Bp. Rousset dokonał poświęcenia domu zakonnego przy ulicy Rue du Marché 29. W tym nowym domu nadal jeszcze nie przebywała S. Donatylla, która kończyła swoją naukę. 30 czerwca 1966 roku zakończyła pomyślnie naukę i przeniosła się definitywnie do swojego domu zakonnego.