Le 12 juillet 2014 les quatre prêtres de la paroisse avec le curé père Hughes de Ville Georges ont concélébré la messe dans la chapelle de la communauté de Sœurs Franciscaines 29 rue du Marché à Montmorency à l'intention de Sœur Louis qui a fêté aujourd'hui 50 ans de la vie religieuse. Pendant la messe elle a renouvelé ses vœux, les prêtres ont fait l'imposition des mains en appelant l'Esprit Saint dans le silence. A la fin de messe elle a reçu la bénédiction solennelle.

Dimanche 2.2.2014- journée mondiale de la vie consacrée.

A Montmorency à l'église St. François nous avons célébré la messe de la présentation de Jésus au Temple.  

Les sœurs Servites de Marie de Groslay, les Sœurs Réparatrices de Jésus Hostie,

Sœurs Franciscaines de N.D des Douleurs et les Pères Pallottins ont renouvelé leurs vœux devant Dieu et devant l'assemblée paroissiale.

Père Hughes a invoqué l'Esprit Saint par imposition des mains sur toutes les personnes consacrées. 

Drodzy Bracia i Siostry!

Liturgia Kościoła pozwala nam wciąż cieszyć się tajemnicą Narodzenia i Objawienia się światu Jezusa Chrystusa. Także dzisiaj wprowadza nas ona w jeszcze głębsze poznanie Syna Bożego, który w pełni czasów stał się człowiekiem, żył wśród nas i przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie nas odkupił. Ewangelia przypomina nam wydarzenie, które miało miejsce 40 dni po narodzeniu Jezusa. Wtedy to, zgodnie z żydowskim prawem, Józef i Maryja udali się do świątyni jerozolimskiej, aby przedstawić i ofiarować Bogu Jezusa oraz dokonać oczyszczenia Matki. Wydarzenie to wykroczyło poza zwyczajne wypełnienie prawa. Sam Bóg bowiem przedstawił swojego Syna światu. Uczynił to poprzez usta starca Symeona i prorokini Anny, którzy rozpoznali w Dziecięciu światło na oświecenie pogan i chwałę Izraela (por. Łk 2,32). Ponadto, Symeon zobaczył w małym Jezusie znak sprzeciwu oraz Tego, który odsłoni zamysły serc wielu (por. Łk 2,34-35). Zrozumiał, że odtąd o losie każdego człowieka zadecyduje to, jaką on przyjmie postawę wobec Jezusa – Światłości Świata.

Światło Jezusa Chrystusa po raz pierwszy rozbłysło w każdym z nas w momencie naszego chrztu. Wtedy to staliśmy się dziećmi Światłości; wtedy Bóg, który „rozkazał ciemnościom, by zajaśniały światłem, zabłysnął w naszych sercach, by olśnić nas jasnością poznania chwały Bożej na obliczu Jezusa Chrystusa” (2 Kor 4,6). Był to moment, w którym nasi rodzicie i chrzestni przedstawili nas i ofiarowali Panu. Odtąd każdy z nas jest własnością Boga i posiada wyciśnięte niezatarte znamię przynależności do Chrystusa. Co więcej, przez obecność Ducha Świętego jest w nas Jego życie. W ten sposób zostaliśmy konsekrowani, to znaczy poświęceni i przeznaczeni dla Boga. On sam, poprzez posługę Kościoła, w sakramencie chrztu świętego wyrwał nas z ciemności i uczynił nas wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem Bogu na własność przeznaczonym, abyśmy ogłaszali chwalebne dzieła Tego, który nas wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła (por. 1 P 2,9). Tę podstawową prawdę często przypomina nam liturgia Kościoła, aby budzić w nas coraz większą świadomość naszej tożsamości – tego, kim jesteśmy, i by uczyć nas przeżywać własną konsekrację chrzcielną z dumą i radością. „Zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy!” (1 J 3,1).

Dimanche 5 janvier 2014 les religieuses du doyenné de Montmorency (Montmorency, Groslay, Deuil la Barre, Enghien les Bains) se sont rassemblées chez les Sœurs Servites  de Marie à Groslay pour la fête d’Epiphanie. Le Curé de Montmorency Père Hughes de Villegeorges a donné une conférence sur l’Exhortation apostolique « La joie de l’Evangile» du pape François.

Ensuite nous avons partagé un moment de joie et d’échange. Le jour d’Epiphanie il ne pouvait pas manquer de galettes ni le couronnement de rois. 

Par les Vêpres nous avons achevé notre rencontre intercommunautaire.   

L'EPIPHANIE CHEZ  LES SOEURS DU DOYENNE DE MONTMORENCY

            Ce 5 janvier chez les soeurs Servites de Marie se réunissent les communautés religieuses du  Doyenné. Nous aimons beaucoup nous retrouver ensemble au temps de la fête de l'Epiphanie et nous offrir joyeusement nos voeux de bonne et sainte Année.

            Le Père Hughes, notre curé, le Père Georges et le Père Francis ont partagé notre joie d'être ensemble.

            Au début de l'après-midi, le P. Hughes nous a commenté l'exhortation du Saint Père : "La joie de l'Evangile" ,commentaire qui a éclairé notre compréhension et nourrit notre foi et notre espérance... Grand merci à notre pasteur !

            En sortant de la chapelle, nous nous retrouvons pour une bonne détente fraternelle : un Roi Mage nous est apparu...(en la personne du P. Francis),  les deux autres ont pris un autre chemin !

            En son nom, Sr Lydia avait préparé une hotte de cadeaux...   quelle surprise pour chacun et chacune !

            Mais voilà encore une autre surprise... qui l'eût cru ???  2 couples de danseurs mexicains entraînent l'assemblée sur l'air de la "raspa"...  et invitent à entrer dans la danse ! Mais déjà les traditionnelles  Galettes des Rois arrivent dans l'attente des futurs rois et reines.. et pour honorer l'assemblée qui les a couronnés,  ils doivent chanter...  Ainsi nous entendons des louanges à la Vierge Marie en camerounais, en polonais et en français...

            La photo royale immortalisera l'événement !  Maintenant l'heure est venue de célébrer les Vêpres, dans l'action de grâce et de supplication pour nos frères et soeurs du monde entier.

            En se séparant, les "mercis" fusent et l'on se donne rendez-vous pour l'an prochain, puisque c'est devenu une tradition entre nous, tradition qui fortifie tellement des liens fraternels soulignés par notre curé et précieux pour notre Diocèse.

                                                                       Sr M du Rosaire,  Servite de Marie

2013-05-08 Radio Vatican
"Centralité du Christ", "autorité comme service d'amour", "union avec la mère Eglise", voilà les trois axes indiqués par le Pape François aux supérieures générales, déléguées de 1900 ordres religieux de par le monde, reçues mercredi matin en audience en la salle Paul VI au Vatican.
Le Pape n'a pas manqué de leur témoigner toute sa gratitude: "Que serait l'Eglise sans vous, les religieuses, s'est-il interrogé. "Il lui manquerait l'affection, la maternité, la tendresse, l'intuition de mère". "Chères soeurs, a-t-il ajouté en s'adressant à toutes ces religieuses qui ont participé ces jours-ci à l'assemblée de l'Union internationale des supérieures générales, soyez certaines que je vous suis avec affection, que je prie pour vous, mais vous aussi de votre côté, priez pour moi."
Dans son discours, le Pape a rappelé "qu'adorer et servir sont deux attitudes qui ne peuvent être séparées, mais doivent toujours aller ensemble", parlant de "l'obéissance comme écoute de la volonté de Dieu, qui passe par l'Esprit Saint, en acceptant que l'obéissance passe aussi par la médiation humaine". "Rappelez-vous, a ajouté le Pape, que le rapport autorité-obéissance se situe dans le contexte plus ample du mystère de l'Eglise et en constitue une réalisation de sa fonction médiatrice".
L'autorité comme un service d'amour
"Un deuxième élément dans l'exercice de l'autorité, indiquait le Pape, c'est le service, dont la suprême expression est sur la Croix". " Pour l'homme, a-t-il souligné, l'autorité est souvent synonyme de possession. Mais l'autorité comme service est au contraire synonyme d'amour, cela veut dire entrer dans la logique de Jésus qui se penche pour laver les pieds des pauvres". Et citant l'Evangile "Vous savez que ceux qui gouvernent les nations les dominent, mais parmi vous il n'en sera rien, celui qui voudra s'élever parmi vous sera serviteur et sera esclave".
Le Pape, après avoir également critiqué les ambitions carriéristes de certains hommes et certaines femmes d'Eglise, a demandé aux religieuses "d'exercer l'autorité en comprenant, en aimant, en aidant, en embrassant, spécialement les personnes qui se sentent exclues, aux périphéries existentielles du monde humain. Là, a-t-il ajouté, se trouve la véritable autorité, quand on se fait serviteur jusqu'au don total de soi".
La pauvreté, et l'union avec l'Eglise

Autre point de réflexion proposé aux religieuses, la pauvreté qui, a souligné le Pape, n'est pas la pauvreté théorique: "la pauvreté théorique ne nous intéresse pas, la pauvreté s'apprend en touchant la chair du Christ pauvre". Il insistait également sur la nécessité que "les religieuses soient spirituellement fécondes et exercent le sens de la maternité". "Les religieuses doivent être des mères, pas des vieilles filles", a encore déclaré le Pape en s'excusant presque de l'expression, mais suscitant les applaudissements.
Enfin, a conclu le Pape, il me semble impossible qu'une femme ou un homme consacré ne puissent être en union avec l'Eglise, et l'ecclésialité représente l'une des dimensions constitutives de notre vocation, c'est un charisme fondamentale pour l'Eglise". "L'union avec l'Eglise, a encore expliqué le Pape, trouve son expression dans la fidélité au magistère dans la communion avec les pasteurs et avec l'évêque de Rome, signe visible d'unité". "L'annonce de l'Evangile n'est jamais un acte isolé ou de groupe, toute évangélisation vient de la force d'une inspiration personnelle, mais en union avec l'Eglise et en son nom".

 Watykan, 2013-05-09 Fot. Piotr Tumidajski - fotoKAI

Na centralne miejsce Chrystusa i Jego Ewangelii, znaczenie władzy jako posługi miłości, a także konieczność myślenia w Kościele i z Kościołem (sentire cum Ecclesia) zwrócił uwagę Ojciec Święty spotykając się w środę w auli Pawła VI z ponad 800 siostrami, uczestniczkami sesji plenarnej Międzynarodowej Unii Żeńskich Przełożonych Generalnych (UISG). Obradowała ona w Rzymie w dniach 3-7 maja.

Księże Kardynale,

Czcigodni i drogi bracie w biskupstwie,

Drogie siostry!

Cieszę się z dzisiejszego spotkania i pragnę pozdrowić każdą z was, dziękując za to, co czynicie, aby życie konsekrowane było zawsze światłem na drodze Kościoła.

Drogie siostry, przede wszystkim dziękuję drogiemu bratu kardynałowi João Braz de Aviz, za skierowane do mnie słowa. Cieszę się też z obecności sekretarza Kongregacji. Temat waszego spotkania wydaje mi się szczególnie ważny z uwagi na powierzone wam zadanie: "Posługa władzy według Ewangelii". W świetle tego wyrażenia chciałbym wam zaproponować trzy proste myśli, które pozostawiam waszemu osobistemu i wspólnotowemu pogłębieniu.

1. Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy skierował do Apostołów następujące słowa: "Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem" (J 15,16), przypominające wszystkim, a nie tylko nam, kapłanom, że powołanie jest zawsze inicjatywą Boga. To Chrystus was wezwał, byście za nim poszły w życiu konsekrowanym, a to oznacza stale dokonywać "wyjścia" z samych siebie, aby skoncentrować wasze istnienie na Chrystusie i Jego Ewangelii, na woli Bożej, ogałacając się z waszych planów, abyście mogły powiedzieć za świętym Pawłem: "Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus" (Gal 2, 20).

To "wyjście" z samych siebie jest obraniem drogi uwielbienia Pana i służenia Jemu w braciach i siostrach. Uwielbiać i służyć: dwie postawy, których nie można od siebie oddzielać, lecz które zawsze trzeba ze sobą łączyć. Uwielbiać Pana i służyć innym, nie biorąc nic dla siebie: to właśnie jest "ogołocenie" tych, którzy sprawują władzę. Przeżywajcie i przypominajcie zawsze o centralnym miejscu Chrystusa, o ewangelicznej tożsamości życia konsekrowanego.

Pomagajcie waszym wspólnotom przeżywać "wyjście" z siebie na drodze uwielbienia i służby, nade wszystko poprzez trzy główne filary waszej egzystencji.

Posłuszeństwo jako wsłuchiwanie się w wolę Boga, w wewnętrznym poruszeniu Ducha Świętego, uwierzytelnionym przez Kościół, godząc się, że posłuszeństwo dokonuje się także za pośrednictwem ludzi. Pamiętajcie, że relacja władza-posłuszeństwo jest umieszczona w szerszym kontekście tajemnicy Kościoła i stanowi jej szczególną aktualizację w funkcji jego pośrednictwa (por. Instrukcja Kongregacji Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Posługa władzy i posłuszeństwo, 12).

Ubóstwo jako przezwyciężenie wszelkiego egoizmu w logice Ewangelii, która uczy zaufania do Bożej Opatrzności. Ubóstwo jako wskazówka dla całego Kościoła, że nie do nas należy budowanie Królestwa Bożego, to nie ludzkie środki sprawiają jego wzrost, ale przede wszystkim moc, łaska Pana, która działa poprzez naszą słabość. "Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali" - mówi Apostoł Narodów (2 Kor12, 9).

Ubóstwo, które uczy solidarności, dzielenia się i miłosierdzia, i które wyraża się również we wstrzemięźliwości i radości tego, co najistotniejsze, aby przestrzec przed bożkami materialnymi, przysłaniającymi autentyczny sens życia. Ubóstwo, którego można się nauczyć z ludźmi prostymi, ubogimi, chorymi i tymi wszystkimi, którzy znajdują się na egzystencjalnych peryferiach życia. Nie potrzebujemy ubóstwa teoretycznego. Ubóstwa uczymy się dotykając ciała Chrystusa ubogiego, w ludziach prostych, ubogich, chorych, w dzieciach.

I wreszcie czystość jako cenny charyzmat, który poszerza wolność daru dla Boga i dla innych, z czułością, miłosierdziem, bliskością Chrystusa.

Czystość dla Królestwa Niebieskiego ukazuje, że uczuciowość ma swoje miejsce w dojrzałej wolności i staje się znakiem przyszłego świata, aby zawsze jaśniał prymat Boga. Ale chodzi o czystość "płodną", o czystość rodzącą dzieci duchowe w Kościele. Osoba konsekrowana jest matką, powinna być matką, a nie "starą panną"! Wybaczcie mi, że tak mówię, ale ważne jest to macierzyństwo życia konsekrowanego, ta płodność! Niech owa radość duchowej płodności ożywia wasze życie. Bądźcie matkami, jako uobecnienie Maryi Matki i Matki Kościoła. Nie można zrozumieć Maryi bez Jej macierzyństwa, nie można zrozumieć Kościoła bez jego macierzyństwa, a wy jesteście ikoną Maryi i Kościoła.

2. Drugim elementem w pełnieniu władzy, który chcę podkreślić jest służba: nigdy nie wolno nam zapomnieć, że prawdziwa władza, bez względu na poziom, jest służbą, której jaśniejącym szczytem jest krzyż. Benedykt XVI z wielką mądrością, kilkakrotnie przypomniał Kościołowi, że jeśli dla człowieka władza jest synonimem posiadania, panowania, sukcesu, to dla Boga władza jest zawsze synonimem służby, pokory, miłości. Oznacza wejście w logikę Jezusa, pochylającego się, aby umywać nogi Apostołom (por. Anioł Pański, 29 stycznia 2012 r.), i mówiącego do swoich uczniów: "Wiecie, że władcy narodów uciskają je... Nie tak będzie u was - to właśnie jest hasło waszego zgromadzenia - nieprawdaż - Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym" (Mt 20, 25-27). Pomyślmy o szkodzie jaką powodują Ludowi Bożemu, ludzie Kościoła, którzy są karierowiczami, "wykorzystujący" lud, Kościół, braci i siostry - ci, którzy powinni służyć - jako odskocznię dla własnych interesów i ambicji osobistych. Wyrządzają oni wielką szkodę Kościołowi.

Umiejcie zawsze sprawować władzę, towarzysząc, rozumiejąc, pomagając, miłując; biorąc w ramiona wszystkich, zwłaszcza osoby, które czują się samotne, wykluczone, jałowe, egzystencjalne peryferie ludzkiego serca.

Kierujmy swój wzrok ku krzyżowi: to tam mieści się wszelka władza w Kościele, gdzie Ten, który jest Panem stał się sługą aż do całkowitego daru z siebie.

3. Wreszcie eklezjaność jako jeden z wymiarów konstytutywnych życia konsekrowanego, wymiar, który musi być nieustannie w życiu podejmowany na nowo i pogłębiany. Wasze powołanie jest fundamentalnym charyzmatem dla drogi Kościoła, i nie jest możliwe, aby osoba konsekrowana nie współodczuwała z Kościołem. Jest to współodczuwanie z Kościołem, który nas zrodził we Chrzcie. Jest to współodczuwanie z Kościołem, które znajduje swój synowski wyraz w wierności Magisterium, w komunii z biskupami i Następcą Piotra, Biskupa Rzymu, widzialnego znaku jedności. Dla każdego chrześcijanina głoszenie i świadczenie Ewangelii, nie jest wyizolowanym aktem. To ważne - dla każdego chrześcijanina głoszenie i świadczenie Ewangelii nigdy nie są odizolowanym aktem, czy też aktem grupy, a każdy ewangelizator nie działa, jak to bardzo dobrze przypominał Paweł VI, "na mocy osobistej inspiracji, ale w łączności z posłannictwem Kościoła oraz w jego imieniu"(Adhortacja ap. Evangelii nuntiandi, 60).

I dalej Paweł VI mówił: że niedorzeczny jest taki rozdział, by myśleć, że można żyć z Jezusem bez Kościoła, iść za Jezusem poza Kościołem, kochać Chrystusa, ale nie Kościół (por. jw., 16). Odczuwajcie ciążącą na was odpowiedzialność, aby troszczyć się o kształtowanie waszych Instytutów w zdrowej nauce Kościoła, w miłości do Kościoła i w duchu kościelnym.

Podsumowując: centralne miejsce Chrystusa i Jego Ewangelii, władza jako służba miłości, myślenie w Kościele i z Matką Kościołem (sentire cum Ecclesia): trzy wskazania, które pragnę wam pozostawić. Dołączam do tego raz jeszcze moją wdzięczność za waszą nie zawsze łatwą pracę. Czym byłby bez was Kościół? Brakowałoby mu macierzyństwa, miłości, czułości! Macierzyńskiej intuicji.

Drogie siostry, bądźcie pewne, że z miłością o was pamiętam. Modlę się za was, ale także i wy módlcie się za mnie. Pozdrawiajcie ode mnie wasze wspólnoty, a zwłaszcza siostry chore i młode. Do wszystkich kieruję zachętę, by szczerze i z radością szły drogą Chrystusowej Ewangelii. Bądźcie radosne, bo dobrze iść za Jezusem, stawać się ikoną Maryi i naszej Świętej Matki Kościoła hierarchicznego. Dziękuję.